Rozdział 4. (2/3)

– Cholera! Ile to może trwać? – Wysocki zerwał się z miejsca i zaczął chodzić w kółko po korytarzu, niczym po niewidzialnej orbicie.

Znowu odezwała się w nim ta bezsilność. Odezwał się mały, niecierpliwy chłopiec, a nie poważny, ceniony lekarz, który na podstawie posiadanej wiedzy mógł przecież łatwo domyślić się, ile czasu może zabrać tego typu operacja – a przynajmniej jakoś to oszacować, bo przecież stuprocentowej pewności nigdy nie było, w końcu na sali operacyjnej mogły się zdarzyć różne rzeczy.

– Walczą – rzuciła Klara pokrzepiająco. – I niech się pan cieszy, że jest o co walczyć. Bo w przypadku moich rodziców już nie było – dodała gorzko. – Tak – odparła, widząc pytający wyraz twarzy mężczyzny – moi rodzice nie żyją. Zginęli w wypadku samochodowym na autostradzie. Nie można było nic zrobić, zginęli na miejscu, nie mieli szans z ciężarówką.

– Przykro mi.

Klara pokręciła tylko głową, nie chciała drążyć tego tematu. Nie chciała płakać, nie chciała znowu żałować, rozpaczać nad tym, co się stało – bo po co? Nie lubiła tego. Właściwie, to nikomu o tym nie mówiła. Przyjechała do Polski, zaczęła nowe życie i nie chciała wracać do bolesnych wspomnień. Często w pewnym sensie wręcz kłamała, mówiąc o swoich rodzicach w czasie teraźniejszym, bo gdyby używała – zgodnie ze stanem faktycznym – czasu przeszłego, zaraz zaczęłyby się te troskliwe pytania, których tak nienawidziła. Klara nie chciała nikomu tego tłumaczyć. Zbyt bardzo bolało, żeby dobrowolnie godzić się na to, by rozgrzebywać ten temat za każdym razem, kiedy rozmowa dotyczyć będzie jej rodziny.

Bolało z dwóch powodów. Pierwszy był oczywisty – śmierć rodziców zawsze jest traumatycznym przeżyciem, a tym bardziej, kiedy przychodzi zmierzyć się z nią w młodym wieku. W końcu czym innym jest przeżywanie straty rodziców, kiedy samemu ma się już te czterdzieści czy pięćdziesiąt lat, a oni są już staruszkami, a czym innym – kiedy jest się jeszcze bardzo młodym, a oni wciąż w kwiecie wieku. Oczywiście, i w jednym, i w drugim przypadku jest to trudne i bolesne, ale Klara miała zaledwie szesnaście lat, a jej rodzice – po czterdzieści siedem. W obu przypadkach zdecydowanie za mało –  czterdzieści siedem lat to za mało, by umrzeć, a szesnaście – by żegnać rodziców. Drugi powód natomiast był już nieco mniej oczywisty – dotyczył tego, że przy okazji dowiedziała się czegoś o sobie. Poznała pewną tajemnicę, której rodzice nie przekazali jej za życia. Może nie zdążyli, może czekali na odpowiedni moment, może nie chcieli, może nie mieli odwagi, tego już nikt nie był w stanie stwierdzić. Ale w każdym razie, nie powiedzieli jej o czymś bardzo istotnym w kontekście całego jej życia, pochodzenia i tożsamości – o tym, że nie jest ich biologiczną córką. Adoptowali ją, kiedy była małym dzieckiem, nie pamiętała więc ani samej adopcji, ani tym bardziej tego, co było przed nią. Cały czas żyła więc w nieświadomości, a prawdę na temat swojej przeszłości, zupełnie przypadkowo, poznała już po śmierci swoich adopcyjnych rodziców, mając szesnaście lat. Dlatego można powiedzieć, że jej świat zawalił się wtedy podwójnie – najpierw straciła rodziców, a potem dowiedziała się, że nie była ich biologiczną córką. Kochała ich i ta wiadomość wcale nie zmieniła ich uczuć i zapewne nie wpłynęłaby na ich relacje również wówczas, gdyby dowiedziała się o tym wcześniej, a jej rodzice wciąż żyli, ale w tamtym momencie po prostu poczuła się tak, jakby całe jej dotychczasowe życie było fikcją, spektaklem, któremu z góry narzucono scenariusz i który jest jedynie wytworem czyjejś wyobraźni, a nie rzeczywistością; jakby te szesnaście lat jej życia nagle trzeba było przekreślić, bo wszystko, w co wierzyła, co miała, co sobie wypracowała i co wydarzyło się przez ten czas, okazało się nieprawdą, a ci, których kochała i którym ufała, przez cały czas ją oszukiwali. Klara nie rozumiała, dlaczego nikt jej o tym nie powiedział, przecież oni dali jej dom, miłość i rodzinę, a to nie był żaden wstyd, tylko wręcz przeciwnie – coś godnego pochwały i wdzięczności do końca życia. I była im wdzięczna, nawet bardzo – ale mimo to uważała też, że powinni byli jej o tym powiedzieć, że zasługiwała na prawdę o sobie samej i swojej przeszłości, nawet, jeśli ta prawda nie była zbyt kolorowa, bo w końcu powody, dla których biologiczni rodzice nie zajmują się swoim dzieckiem, zawsze są negatywne. Niezależnie, czy matka zostawiła swoje nowonarodzone dziecko w szpitalu, bo nie mogła lub nie chciała go wychować, czy rodzice nie żyją, czy z jakichś względów zostały im odebrane prawa rodzicielskie, nigdy nie są to przyjemne historie, ale przecież to jeszcze nie znaczy, że powinny być zamiatane pod dywan. Tak przynajmniej uważała Klara. A najgorsze było to, że kiedy się o tym dowiedziała, nie mogła w żaden sposób wyjaśnić tej kwestii ze swoimi rodzicami – bo przecież już nie żyli. Pozostał więc żal – nie z powodu samego faktu adopcji, ale z powodu ukrywanej prawdy.

Tym niefortunnym zbiegiem okoliczności śmierć swoich rodziców przeżyła jeszcze dotkliwiej. I gdzieś w sercu wciąż czuła to samo co wtedy, mimo że minęło już dziewięć lat. Jasne, teraz, będąc niespełna dwudziestopięciolatką i mając swoje własne, dorosłe już życie, przeżywała to inaczej niż wtedy, kiedy była nastolatką. Ale pustka, bezsilność i żal pozostały. Być może, gdyby nie fakt, że właśnie przy okazji tamtego wydarzenia odkryła tę tajemnicę, łatwiej byłoby jej pogodzić się ze śmiercią rodziców. Pogodzić w tym sensie, że po prostu ich pożegnać, przejść przez zupełnie naturalną w tej sytuacji żałobę z wszystkimi towarzyszącymi jej uczuciami, ale w końcu jakoś przyjąć ten stan rzeczywistości, w którym przyszło jej żyć, przyzwyczaić się do tego. Jej przyszło to wyjątkowo trudno, bo ciążyło na niej coś jeszcze – świadomość, że to wszystko było nie takie, nieprawdziwe; że te wszystkie miłe wspomnienia związane ze swoim dzieciństwem i rodzicami nagle okrył cień zatajanej przez tyle lat prawdy, dotkliwszy tym bardziej, bo nie istniał już żaden sposób, by wyjaśnić nieporozumienia z tym związane.

Klara nie lubiła do tego wracać, dlatego mistrzowsko opanowała udawanie, że jest w porządku. Tak było łatwiej, bo nikt o nic nie pytał, nie dociekał, co się stało, nie próbował podzielić się swoją opinią czy radami ani pocieszyć w jakikolwiek sposób.

– Nie ma o czym mówić. Było, minęło, stare dzieje – wycedziła przez zaciśnięte zęby.

– Przepraszam, że zapytam... – zastanowił się Wysocki i nieco ożywił, jakby właśnie w jego głowie zaświtała jakaś genialna myśl. – Czy pani ojciec był lekarzem? – zapytał, spoglądając na plakietkę z imieniem i nazwiskiem Klary, którą miała przypiętą na kieszeni.

               – Tak. A co?

– I nazywał się Tomasz Majewski?

– No tak – potwierdziła po raz drugi. – Znał go pan?

– Znałem to trochę za dużo powiedziane. Słyszałem o nim. Był świetnym lekarzem, do tego udzielał się naukowo, więc jego nazwisko się ciągle gdzieś przewijało, mówiło się o nim i był dość znany, a już tym bardziej tu, w mieście, w którym studiował i przez jakiś czas pracował. Raz czy dwa byłem na konferencji, na której miał swoje wystąpienie, parę razy był też u nas na uniwersytecie, głosił wykład, czytałem też kilka jego artykułów... No, a jednak francuski lekarz z polskim nazwiskiem to rzadkość, więc łatwo zapada w pamięć. Dopiero dzisiaj skojarzyłem go z panią, świat jest jednak mały. No, ale w takim razie miała pani od kogo odziedziczyć talent. – Uśmiechnął się Wysocki. – Chirurgię, można powiedzieć, ma pani we krwi.

Klara nie odpowiedziała – bo niby co miała powiedzieć? Że z punktu widzenia genetyki dziedziczenie niekoniecznie jest możliwe? Że to długa i skomplikowana historia? Po co miała Wysockiego w to wtajemniczać? Odwzajemniła uśmiech, bo tylko taka reakcja wydawała się jej tą właściwą. Wyglądało tak, jakby było to przytaknięcie. I w sumie, w pewnym sensie, można to było tak nazwać, bo przecież to jej ojciec zaszczepił w niej miłość do medycyny. Nie zdążył niczego konkretnego jej nauczyć w takim sensie praktycznym, ale Klara często przychodziła do niego na oddział, obserwowała jego pracę, czytała historie chorób, książki o tematyce medycznej, a także jego własne publikacje i coraz bardziej pragnęła być taka, jak on. Nie przeciętna, nie zwyczajna, nawet nie dobra – ale najlepsza. W tym sensie faktycznie miała to we krwi, ale w sensie dosłownym – już nie, dlatego też stwierdzenie Wysockiego wzbudziło w niej pewne zakłopotanie.

– Chciałaby pani kiedyś mieć dzieci, własną rodzinę? – zapytał nagle.

– Nie wiem – odpowiedziała zgodnie z prawdą, przełykając ślinę. Tego tematu też nie lubiła i miała ku temu swoje powody, jednak zawczasu ugryzła się w język, by i tej historii nie opowiedzieć. – i wątpię, by nadarzyła się ku temu okazja.

– Jest pani jeszcze młoda. Mam nadzieję, że nie będzie pani żałować kiedyś tak, jak ja.

– A czego pan żałuje?

– Powiedzmy, że tego, że jestem w tym miejscu, w którym jestem – odparł dosyć okrężnie, jednak trafiając w sedno.

*

Klara wróciła po dyżurze do domu, ale, mimo nieprzespanej nocy, wcale nie chciało się jej spać. Miała ochotę na filiżankę albo dwie naprawdę mocnej kawy. Udała się do kuchni, włączyła stojący na blacie elektryczny czajnik i czekając na zagotowanie się wody, usiadła na krześle na przeciwko okna i spojrzała przed siebie.

Musiała przyznać, że tamta noc była... wyjątkowa. Wyjątkowa, ponieważ rozmowa z Wysockim już chyba na zawsze zapadnie jej w pamięci. Zmieniła ją. Stała się bodźcem, prowokującym Klarę, by inaczej spojrzała na swoje życie. I na życie w ogóle. To, że jest krótkie i kruche, wiedziała od dawna – mniej więcej od śmierci swoich rodziców, a poza tym, z racji wykonywanego zawodu, ze śmiercią bądź z ryzykiem śmierci spotykała się niemalże codziennie. Ale nigdy nie pomyślałaby, że można kiedykolwiek żałować tego, co się osiągnęło; że można żałować swoich sukcesów, zdolności i satysfakcji, którą dały. W życiu przyświecał jej cel, by być najlepszą. I ten cel realizowała. Porównując jednak swojego ojca i Wysockiego, robiła to w sposób bliższy temu drugiemu. Jej ojciec miał rodzinę. Jasne, w pracy – szeroko pojętej, bo zarówno w szpitalu, jak i na wykładach, konferencjach czy podczas badań naukowych – spędzał dużo czasu, ale mimo to pragnienie osiągnięcia czegoś w życiu i rozwoju zawodowego nie przeszkodziło mu w tym, by założyć rodzinę i nie stracić kontaktu i więzi z bliskimi. Analizując historię swoich rodziców – również i z tymi faktami, o których zbyt często się nie mówiło albo nie mówiło wcale, czyli przede wszystkim z tym, że Klara nie była ich biologicznym dzieckiem – nie mogła oprzeć się wrażeniu, że oni naprawdę bardzo pragnęli dziecka. Pragnęli rodziny. Jej ojciec nie był więc kimś, kto ma klapki na oczach i widzi w swoim życiu tylko pracę i to, co z nią związane. Podobnie było z Joanną, jej matką, która nie poprzestała tylko na roli matki, ale również realizowała się zawodowo.

A Wysocki... Ciekawe, co w jego życiu się wydarzyło, pomyślała, chwytając parujący kubek, który sprawił, że jej palce otuliło przyjemne ciepło. Nie wyglądał na szczęśliwego, mimo że gdyby nie tamta rozmowa Klara nigdy nie pomyślałaby o nim w ten sposób. On nieszczęśliwy? W życiu! On był kimś, on był szanowany, ceniony; był bogiem na sali operacyjnej, naprawdę świetny w swoim fachu. Czyżby faktycznie zatracił granice? Żałuje, że nie ma własnej rodziny, ale ciekawe, czy miał taką możliwość, czy zrobił cokolwiek, by ją mieć, zastanowiła się, upijając kolejny łyk. Uznała, że przecież nie mógł powiedzieć swojej potencjalnej dziewczynie czy narzeczonej: sorry, kochanie, ale nie możemy być razem, bo moją jedyną towarzyszką życia może być medycyna. To byłby absurd, a jeśli nawet coś takiego miało miejsce, to oznaczałoby, że tamta kobieta nie była tą jedyną, a tego, co ich łączyło, nie można nazwać miłością, w związku z czym nie było czego żałować. A on żałował. Brzmiał tak, jakby z własnej woli stracił kiedyś szansę na miłość – prawdziwą miłość – i własną rodzinę; jakby stracił tę jedną i zarazem jedyną w życiu szansę na to, by za kilkadziesiąt lat nie być samotnym człowiekiem i nie słuchać tylko własnego głosu odbijającego się echem w czterech ścianach pustego mieszkania; jakby wtedy popełnił jakiś straszny błąd, który miał takie, a nie inne konsekwencje i dopiero teraz, w obliczu choroby swojego ojca, zdał sobie z tego sprawę i zrozumiał, co naprawdę jest w życiu ważne. Żałował, ewidentnie czegoś żałował. Ten jego żal, frustracja i bezsilność były wyczuwalne przez całą tamtą rozmowę. Klara szczerze mu współczuła – mimo że tak naprawdę nie wiedziała do końca, czego, bo przecież nie powiedział jej, co konkretnie się wydarzyło.

Jednocześnie, nawet nie wiedząc, co tak naprawdę się stało, nie mogła oprzeć się wrażeniu, że ona i Wysocki są bardzo do siebie podobni. Albo raczej: mają podobne problemy. Ona też dobrze wiedziała, co to znaczy trudna przeszłość i jak to jest żałować swoich własnych decyzji i czynów, dlatego też jego zwierzenia wzbudziły również w niej refleksję nad własnym życiem. I może dlatego też tak bardzo zaciekawiła ją jego historia. Czuła w sobie ogromną chęć poznania jej ze szczegółami; dowiedzenia się, co tak naprawdę się wydarzyło. Może dostrzegłaby więcej analogii do swojej historii? Może wyciągnęłaby jakieś wnioski? Może uniknęłaby jego błędów?

Ta cała rozmowa naprawdę mocno na nią wpłynęła. Wstrząsnęło nią zarówno to, że w ogóle  można mieć tak wielkie poczucie przegranego życia, będąc na miejscu Wysockiego, jak i to, że ten tak otwarcie o tym mówił. Kto by pomyślał..., wciąż zdziwiła się w myślach, po raz kolejny maczając usta w czarnej, kofeinowej cieczy, która zdążyła nieco już ostygnąć, ale wciąż była gorąca. Czyli taka, jak Klara lubiła najbardziej. Nie znosiła zimnej kawy.

Do śniadania zrobiła sobie drugą. Dwie filiżanki postawiły ją na nogi – może nie na tyle, by czuć się tak, jak po kilku godzinach głębokiego snu, ale po prostu w miarę normalnie funkcjonować. Zresztą, chyba i tak by nie zasnęła. Za dużo emocji – tym razem nie tych medycznych, ale typowo życiowych. A szkoda – bo może nawet lepiej byłoby położyć się spać i nie musieć siedzieć w głuchym, pustym mieszkaniu i myśleć? Nie miała z kim o tym pogadać. Marta od rana była w pracy, a potem miała spędzić popołudnie i wieczór ze swoim narzeczonym. Klara nie miała jej tego za złe, ale akurat dzisiaj wolałaby mieć z kim pogadać i nie zostawać z tym wszystkim sama.

*

Przedzierając się przez tłumy na paryskim lotnisku, odszukała właściwy punkt kontroli bezpieczeństwa. Nie miała ze sobą zbyt wiele, bo jedynie niewielką, zgrabną walizkę, spokojnie mieszczącą się w limitach wagowych i wielkościowych dla bagażu podręcznego. Wizyta w Polsce miała być krótka. Przylot, nocleg w hotelu, załatwienie swoich spraw, nocleg i powrót do Francji, do swojego życia, tak misternie budowanego przez te dwadzieścia trzy lata, które tam spędziła. W zasadzie to nawet nie budowanego, a odbudowywanego. Z malutkich kawałeczków, na które – przyznała – w pewnym sensie z jej winy, rozsypało się to poprzednie. Teraz też nie było idealnie, ale przynajmniej jakoś było. Można powiedzieć, że spełniła swoje marzenia – nie wszystkie, ale niektóre z nich na pewno. Zyskała pozycję, pieniądze, uznanie i choć były to raczej substytuty prawdziwego szczęścia, to w gruncie rzeczy nie miała na co narzekać. Przecież nie można mieć wszystkiego – z takiego założenia wychodziła. Cóż, może i słusznie. Ale czasem zastanawiała się, czy przypadkiem nie powinna powalczyć w życiu o coś innego. O to, co – być może – przemknęło jej koło nosa.

Polskę odwiedzała co roku – w rocznicę śmierci swoich rodziców. I co roku też w jej głowie świtała ta myśl, która przypominała jej o tym, co się tu wydarzyło. I nie, nie chodziło tu wcale o stratę rodziców – bo to był wypadek. Cholerny, nieszczęśliwy, straszny wypadek, ale przecież niezależny od niej, nie miała na niego wpływu. Było to coś, z czym w końcu, po przejściu przez żałobę, bezradność, żal do losu i wszystko to, co towarzyszy ludziom w takich momentach, trzeba się było pogodzić. Może nie zaakceptować, ale po prostu przyjąć, żyć dalej ze świadomością, że jej bliscy odeszli już z tego świata i nie ma żadnej rady, by cofnąć to, co się stało. Chodziło o to, co stało się poza tym. O wszystko, co tam zostawiła. I o to, jak, być może, wyglądałoby jej życie, gdyby tego nie zrobiła.

Przeszłości zmienić nie mogła. Ale może gdyby zapukała pod pewien adres, to udałoby się odzyskać przynajmniej część tego, co straciła? Chociaż namiastkę? Co roku pragnęła to zrobić – ale co roku też odpuszczała. Wygrywał jej chłód, duma, w pewnym sensie wyrachowanie... i strach, przede wszystkim strach. Przed samą sobą, przed przeszłością, przed odpowiedzialnością.

Co roku, przylatując do ojczystego kraju, miała w sobie ten zamiar – żeby przynajmniej postarać się go odnaleźć. Tak samo, jak wracając do Francji, za każdym razem uznawała, że nie ma sensu się tym przejmować, bo to stare dzieje. Wyglądało więc na to, że tylko pobyt w kraju wzbudza w niej takie – jak na jej osobowość i sposób bycia – nienaturalne uczucia i sentymenty, które znikały wraz z oderwaniem się kół samolotu powrotnego od płyty lotniska. Na szczęście, bo pewnie gdyby z nią zostały, znacznie utrudniałyby jej życie. Chyba nie zniosłaby ich towarzystwa.

Czekając na odlot, wyciągnęła książkę. Tym razem – powieść, a nie naukową pozycję. W końcu miała całe trzy dni wolnego, taki reset jest czasem potrzebny, jakkolwiek się od tego wzbraniała. Tym bardziej, że po powrocie czeka ją naprawdę dużo pracy, na którą aż się cieszyła i której nie mogła się doczekać, ale przecież przed nowymi zadaniami przydaje się czasem trochę odpoczynku i zajęcia się, choć na krótko, czymś innym niż tylko pracą. Teraz miała ku temu okazję i postanowiła ją wykorzystać, skoro tak rzadko miała wolne.

W samolocie dostała miejsce przy oknie. Tutaj również planowała oddać się lekturze, ale obserwowanie widocznych ze znacznej wysokości skupisk niewielkich, rozświetlających mrok świateł zaabsorbował ją na tyle, że nie potrafiła oderwać wzroku i skupić uwagi na czymś innym. Ten widok świetlistych mozaik z wysokości kilku kilometrów był piękny, na swój sposób magiczny i... niepowtarzalny, bo w końcu tylko lecąc samolotem można go oglądać – i to też pod określonymi warunkami: w nocy, przy bezchmurnej pogodzie oraz siedząc przy oknie. Mnóstwo ludzi zapewne nigdy czegoś takiego nie ujrzy. Ona w jej życiu też zdarzyło się coś, co było równie unikatowe i niepowtarzalne. Szanse, błędy, decyzje – pewne rzeczy zdarzyły się tylko raz, przeminęły niczym widok zza okna samolotu, a przecież ich skutki odczuwać będzie do końca życia. Właśnie dlatego ten widok wprowadzał ją w nostalgię i skłaniał do przemyśleń, przed którymi tak się broniła. Broniła, chociaż – paradoksalnie – jej wzrok wciąż mimowolnie wędrował właśnie na okno i to, co było za nim. Nie była osobą sentymentalną, dopiero pewne bodźce sprawiały, że budziła się jej druga, z reguły uśpiona i schowana gdzieś głęboko, natura. Ale przecież to było głupie! Nie można zmienić przeszłości, więc po co się nad nią roztkliwiać? Po co wciąż analizować i na nowo przechodzić przez ten przemaglowany już do granic możliwości temat. Zrobiła, co zrobiła. Stało się, co się stało. Nikt nie cofnie czasu, nikt niczego nie zmieni. A poza tym... była dumna ze swojego życia. Robiła to, co chciała robić, odniosła wiele sukcesów, a przed nią, na horyzoncie, niedawno pojawiła się okazja na kolejny. Ale jednak... No właśnie. Jednak gdzieś w niej ciągle tkwił jakiś żal, niedosyt, frustracja, powracające ze zwiększoną siłą podczas każdej podróży do ojczyzny. Na szczęście to tylko dwa dni, pomyślała, wychodząc z samolotu i szczerze ucieszyła się tym pokrzepiającym faktem.

Zamówiła taksówkę i udała się do zarezerwowanego wcześniej hotelu. Co roku zatrzymywała się w tym samym. O dość wysokim, choć zapewne znalazłyby się i te o wyższym, standardzie, w centrum miasta – nie mogła wyzbywać się luksusu, który miała na co dzień. Bo faktycznie – apartament, w którym mieszkała w Paryżu, może i nie był ogromny, bo przesadnie wielka przestrzeń nie była jej potrzebna, skoro mieszkała sama, ale wystrój faktycznie był nieprzeciętny. Zaplanowane w każdym szczególe, nowoczesne wnętrze wyglądało bardzo efektownie. Salon z aneksem kuchennym utrzymany w metalicznych odcieniach szarości, czerni i bieli z przyciągającą wzrok czerwienią poduszek na sofie oraz metalowymi i szklanymi dekoracyjnymi wstawkami gdzieniegdzie, marmurowe, błyszczące z daleka blaty w kuchni i sypialnia, ubrana w ciepłe beże, biel i ciemne drewno faktycznie prezentowały się okazale. Wszystko wykonane było z najwyższej jakości, kosztownych materiałów, nie brakowało również drogich sprzętów najnowszej generacji. Mimo że rzadko przebywała w swoim mieszkaniu, była z niego dumna. Zresztą, nie miała gdzie lokować swoich funduszy, to inwestowała w siebie i w otoczenie, w którym przebywała. To był jeden z jej sztucznie ustawionych celów w życiu – dbanie o siebie, o mieszkanie, zaspokajanie potrzeb materialnych – mający zrekompensować jej pustkę, która wciąż tkwiła niezaspokojona w jej życiu, mimo że ona sama nie zawsze się do tego przyznawała.

– Dobry wieczór, pani Izabello. Pokój numer 212, drugie piętro. – Recepcjonistka uśmiechnęła się życzliwie, podając jej kartę. – W razie potrzeby obsługa naszego hotelu jest do pani dyspozycji.

Odwdzięczając się tym samym wyrazem twarzy, podziękowała i udała się w stronę windy.

*

Wysocki wyszedł przed szpital. Wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i pospiesznie odpalił jednego z nich. Zakaszlał kilka razy, czując w swoich płucach drażniący dym. Nie palił już od prawie 10 lat, dlatego właśnie tak zareagował. Potem było już dobrze. Zaczynał się uspokajać. Powoli, ale systematycznie. Tego potrzebował. Spokoju. Przed chwilą właśnie pokłócił się z lekarzami zajmującymi się jego ojcem, że przecież nic nie robią, że powinni bardziej się postarać. Na nic były tłumaczenia, że trzeba czekać, że potrzeba czasu, a oni robią, co mogą. Jako lekarz doskonale o tym wiedział, ale w tej konkretnej sytuacji nie mógł wyzbyć się emocji i podejść do wszystkiego na chłodno Zachowywał się kompletnie irracjonalnie, zdawał sobie z tego sprawę, ale inaczej po prostu nie potrafił. Wewnętrznie był rozbity, rozdygotany i wykończony. Chmury dymu rytmicznie okalały jego twarz, pozwalając mu choć trochę oderwać się od rzeczywistości, a poranny chłód, choć dosyć przeszywający i nieprzyjemny, nieco go orzeźwił i dyscyplinował, z powrotem stawiając do pionu.