Rozdział 4. (1/3)

– Pani Klaro – zaczął Wysocki, spotykając ją na korytarzu. Wyglądał nieciekawie w każdym calu: począwszy od wymiętej koszuli, przez ziemistą cerę i widoczne oznaki niewyspania na twarzy, a skończywszy na tym, że wyglądał na naprawdę zdenerwowanego i wyraźnie zmartwionego. Klara dopiero co przyszła do szpitala, nie miała jeszcze szansy zorientować się, jak wygląda sytuacja ze stanem pana Henryka, ale i bez pytania zdążyła się dowiedzieć – widok Wysockiego w takim stanie był dla niej jednoznacznym dowodem na nie tylko na to, że z jego ojcem wciąż nie było najlepiej. – Mam już dla pani asystę na dzisiejszą operację – oznajmił, a Klara, słysząc to, odetchnęła z ulgą, że jednak operacja się odbędzie. – Pewnie nie zdążyła go pani jeszcze poznać, bo dopiero wczoraj do nas dołączył, ja też nie mam czasu was sobie przedstawić, ale nazywa się Łukasz Adamski, na pewno się państwo znajdziecie.

Cholera, pomyślała Klara, dlaczego on? Co prawda, najgorszym scenariuszem i tak byłoby odwołanie tej operacji – co przecież mogłoby zdarzyć się z wielu powodów, niekoniecznie przez chorobę ojca doktora Wysockiego – ale średnio wyobrażała sobie współpracę z Łukaszem. Uciekała od niego – sama nie wiedziała, czemu, ale uciekała, mimo że tak naprawdę było to niemożliwe, skoro mieli pracować na jednym oddziale, a nawet – tak jak w tej sytuacji – stanąć przy jednym stole operacyjnym.

Przemierzając jasny, szpitalny korytarz, myślała, jak to będzie. On ma jej asystować? Ona ma z nim pracować? Z NIM?! Przecież jego miało nie być – miał zniknąć z jej życia tak samo szybko, jak się pojawił. Wszystko było nie tak.

Przeklęła w myślach, kiedy, nie patrząc pod nogi, potknęła się o wiadro – pozostałość po remoncie, który właśnie kończył się w tej części korytarza, a zaczynał kilka metrów dalej. Na szczęście, jeśli nie wliczać brudnej szramy z kurzu na jej obcisłych, ciemnych jeansach, nic się nie stało. Otrzepała spodnie i ruszyła dalej – prosto na oddział.

Była jakaś nabuzowana, wściekła na to wszystko, a fakt, że gdy tylko przekroczyła próg pokoju lekarskiego, zastała w nim Łukasza, tylko bardziej ją podjudził. Ten widok wzbudził w niej emocje, ale był dla nich jednocześnie pożywką, jak i okazją do wyładowania.

– Dzisiaj razem operujemy – zaczęła ostro, stojąc w drzwiach. – Mam nadzieję, że nic nie spieprzysz – zagroziła, uśmiechając się wrednie.

– Może najpierw powiedziałabyś coś w stylu: dzień dobry, co u ciebie? Albo: cześć, co słychać? Ładna dzisiaj pogoda, nie sądzisz? – odpowiedział zadowolony i jednocześnie kompletnie niewzruszony tym, co przed chwilą usłyszał.

– Jest zimno i pada – odparła z ironią, mimowolnie zerkając na okno.

– Czepiasz się – mruknął. – W takim razie chociaż samo dzień dobry? Przecież to taka mała rzecz, a tak bardzo cieszy!

– Jak kogo – odpowiedziała z przekąsem.

– No mnie na pewno – drążył Łukasz. – A ciebie? – zapytał sugestywnie.

– Mnie najbardziej ucieszy, jak nic dzisiaj nie spieprzysz – syknęła, porzucając kompletnie resztki żartobliwego tonu. – Więc sobie zapamiętaj. 

– Jasne, szefowo! – zasalutował teatralnie. – A jakie kary przewidujesz?

– Same najgorsze, złotko. – Chwyciła go za podbródek, lekko przyciągając do siebie i uśmiechnęła się ironicznie, choć w tym geście można by dopatrzeć się jeszcze zakamuflowanego, stłumionego flirtu. Miała nad nim władzę, bo dobrze wiedziała, co na niego działa, a mimo że ten jej chłód miał być idealną przykrywką dla wewnętrznych uczuć i rozterek, Klara w masce femme fatale ani trochę nie straciła w jego oczach na atrakcyjności. Ba, można by nawet powiedzieć, że w pewnym sensie wręcz zwiększała ten magnetyzm, z którym go do siebie przyciągała.

Nie czekając ani na jego odpowiedź, ani na to, aż zejdzie się reszta lekarzy, wyszła z pomieszczenia.

*

– Jest pan pewien, że powinien operować? – zapytała Klara Wysockiego chwilę przed planowanym rozpoczęciem zabiegu. – W takiej sytuacji... jest pan przecież zdenerwowany.

– No, fakt, ma pani rację, nie powinienem – odparł chłodno. – Ale to pani operuje, a nie ja. – Zmierzył ją wzrokiem. – Mam nadzieję, że nie chce się pani wymigać, tłumacząc to chorobą mojego ojca – dodał nieco cynicznie. - Wie pani, że nie toleruję tchórzy, a tym bardziej takich, którzy mają przerost pewności siebie i ambicje, którym nie potrafią sprostać.

– Och, myślałam, że jednak zna mnie pan trochę lepiej – odpowiedziała z właściwą sobie pewnością siebie. 

Był w kiepskiej formie, widziała to. Ale przecież nie musiał być taki wredny, ona tylko zapytała – z troski o niego, o siebie i o pacjenta, z życzliwości. Nie musiał jej za to besztać. Zastanawiała się, czy po raz kolejny pokazał swoją niedostępną, wredną i cyniczną naturę czy może była to taka maska, żeby przypadkiem nie pokazać, że sobie nie radzi.

Ale przynajmniej nie odwołał operacji, ucieszyła się w myślach, ucinając tym samym wszelkie spekulacje na temat jego zachowania. Nie miała powodu, by się tym przejmować. Tym bardziej, że on widocznie nie potrzebował i nie chciał żadnego wsparcia, skoro właśnie tak zareagował. Operacja miała się odbyć i to było najważniejsze. Dla niej i dla pacjenta.

*

– Spieszcie się, ciśnienie skacze – poleciła anestezjolog.

– To może w takim razie ja... – zaproponował Łukasz, zwracając się zarówno do Klary, jak i do Wysockiego. – Znaczy... może pan, a ja z panem, a pani doktor... no wie pan, chyba teraz potrzeba kogoś bardziej doświadczonego, prawda? – Łukasz najwidoczniej chciał skorzystać z okazji i zaprezentować swoje umiejętności.

– Myślę, że pani doktor sobie poradzi – mruknął Wysocki, gasząc entuzjazm Łukasza.

– Podciągnij tu trochę – poleciła stanowczo, kierując w jego stronę chłodne spojrzenie mówiące: Zamknij się, wiem, co robię. 

– Jasne, szefowo – powiedział cicho tak, by stojący po drugiej stronie stołu operacyjnego Wysocki tego nie usłyszał. Nie mógł się narazić na samym początku pracy w nowym miejscu. 

– Jeszcze trochę. 

Tym razem nic nie odpowiedział, podniósł tylko lekko wzrok i spojrzał na nią znad maseczki chirurgicznej. W pracy też była piękna, mimo zakrytej twarzą. Taka skupiona, profesjonalna, perfekcyjna. Nieustępliwa i uparta. To było szalone, ale zadurzył się w niej, chociaż nie powinien. 

Klara zawsze starała się zostawiać prywatne sprawy za drzwiami sali operacyjnej i tak samo było i tym razem. Choć, trzeba było przyznać, w takim towarzystwie musiała postarać się nieco bardziej, by faktycznie utrzymać emocje na wodzy i na pewno wolałaby, żeby w miejscu Łukasza stał ktoś inny, nie mogła jednak pozwolić, by to, co się między nimi wydarzyło, w jakikolwiek wpłynęło na przebieg tej operacji. Ten pacjent nie był przecież winny i nie mógł pokutować za to, że w wyniku tego nieszczęsnego zbiegu okoliczności musiała pracować z mężczyzną, z którym wcześniej spędziła upojną, choć nieplanowaną noc. Nie zamierzała ryzykować ani jego zdrowia i życia, ani swojej kariery.

– Założysz szew? Z twojej strony jest lepsze dojście.

– Cokolwiek rozkażesz – znowu odezwał się cicho, by obserwujący ich pracę Wysocki nie usłyszał.

Klara mimowolnie uśmiechnęła się za maseczką chirurgiczną. Puściła w niepamięć tę jego wcześniejszą uwagę – w sumie to nawet mu się nie dziwiła. Był w nowym szpitalu i chciał się zaprezentować. A że akurat jej kosztem... Trudno, to nie była ani jej, ani jego wina, że pierwsza operacja, w której uczestniczył w tym szpitalu, wykonywali wspólnie. Łukasz faktycznie był dobry i bardzo sprawnie wykonał jej polecenie. Widok jego w innych okolicznościach niż te, w których dotychczas miała okazję go poznać, nieco ocieplił jego wizerunek. Łukasz stał się kimś więcej niż tylko kochankiem i kasanową, sprawiającym wrażenie i zachowującym się tak, jakby mógł mieć każdą. Teraz był chirurgiem, profesjonalistą skupionym na pracy, a nie lekkoduchem. Przynajmniej na chwilę.

*

– Przepraszam za tę uwagę o zmianie. Przyznaję, nie doceniłem cię. Ale widzę, że na sali operacyjnej jesteś tak samo dobra jak w łóżku – stwierdził Łukasz po zakończonej operacji. – Masz jeszcze jakieś ukryte talenty?

– A tobie chyba dawno nikt nie przyłożył w tę śliczną buźkę, co? – zagroziła, starając się jednak, wykorzystując jego taktykę, zachować spokój, ale chyba nie była aż tak opanowana i nie udało jej się to w takim stopniu, jak jemu podczas rozmowy w pokoju lekarskim rano.

– Uważasz, że jest śliczna? – Łukasz spojrzał na swoje odbicie w lustrze nad umywalką. – Taki komplement, no, no – powiedział z dumą, gładząc się po jednodniowym zaroście. – Nie uważasz, że przydałby się jakiś mały botoksik albo korekta nosa? Na pewno? – Wdzięczył się przed lustrem.

– Proponowałabym nowy biust – Klara nie mogła odpuścić sobie uszczypliwego komentarza. Mogła się obrazić, wściec, wyjść, wrzasnąć na niego albo w inny sposób zamanifestować swoją złość, ale po co miałaby dać mu satysfakcję? Postanowiła nie odpuszczać. W sumie to nawet zaczęło ją to bawić.

– Mówisz? – zapytał, spoglądając na swój tors.

– No jasne, jak szaleć, to szaleć! Co sobie będziesz żałował? Ewentualnie możesz zafundować sobie korektę mózgu, tylko nie wiem, czy znajdziesz frajera, który by się tego podjął... 

– A jeśli znajdę, to się ze mną umówisz? – Zbliżył się do niej i zapytał sugestywnie.

– Najpierw znajdź, kotku. – Uśmiechnęła się wrednie.

*

Klara tego dnia miała nocny dyżur. Wysocki, teoretycznie, też, ale w rzeczywistości był w zupełnie innym miejscu niż oddział chirurgii. Poprosił Andrzeja, żeby w razie czego był pod telefonem, ale o pacjentów był spokojny, oddział zostawił pod opieką młodych lekarek – Klary i stażystki Asi – i wiedział, że sobie poradzą. A ściślej – że Klara sobie poradzi. On natomiast był na OIOM-ie, czuwając nad nie tylko nad swoim chorym ojcem, ale i matką, również już starszą kobietą, która kompletnie załamała się po tym, co się stało. Hubert musiał ją wspierać. Ale przecież jemu też było ciężko – jako lekarz, nie miał złudzeń i wiedział, że stan jego ojca jest naprawdę poważny.

– Jakby co, to dzwoń – rzuciła do Asi, stażystki, która razem z nią miała dyżur, a sama postanowiła odwiedzić swojego mentora. Było jej trochę głupio, że przez cały czas myślała o tym, co się stało, przez pryzmat operacji, którą miała przeprowadzić, a nie o tego, że to po prostu, tak po ludzku, trudny dla niego czas. W zasadzie, krytyka dla swojego zachowania była dość subiektywnym odczuciem, bo przecież z Wysockim rozmawiała tyle, co nic, on na pewno miał ważniejsze zmartwienia niż analizowanie jej słów, a poza tym, nie miała co do niego żadnych zobowiązań, łączyły ich relacje czysto zawodowe, a nie żadne osobiste więzi, przyjaźń czy przynajmniej koleżeństwo, nie była więc zobligowana, by go wspierać albo zanadto martwić jego problemami. Ale jednak miała wyrzuty sumienia. Ze strzępów informacji, które krążyły wśród pracowników oddziału, dowiedziała się, że ojciec Wysockiego jest wciąż w ciężkim stanie, a przecież w takiej sytuacji nikomu na jego miejscu nie byłoby łatwo. Choroba bliskiej osoby zawsze jest trudnym doświadczeniem, a pominięcie tego uznała za posunięcie nieco nie na miejscu. Widziała, że jest mu ciężko i że bardzo przeżywa to, co się stało, ale mimo to – trochę na siłę – stara się zachować pozory, że jest silny, niczym się nie przejmuje i nic nie jest w stanie go złamać. Wiedziała też, że jest z tym wszystkim sam. Postanowiła więc iść tam do niego i przynajmniej zapytać, jak wygląda sytuacja – czuła, że jest mu to winna, nawet, jeśli chodziło tylko o zaspokojenie własnego poczucia winy, w dodatku wynikającego z egoizmu, który zaprezentowała tylko przed sobą i który pojmowała dość subiektywnie.

– I co z panem Henrykiem? – nie zastawszy nigdzie Wysockiego, zapytała lekarza, który właśnie wyszedł z sali. 

– No, widzę, że młodzież przejmuje się problemami swojego mentora. – Doktor zmierzył ją wzrokiem. – To się chwali, ale jak znam Huberta, to żeby coś znaczyć w jego oczach, trzeba po prostu coś umieć, a nie wykazywać się sztuczną empatią.

– Gdyby mnie pan choć trochę znał, panie doktorze – Klara odpowiedziała spokojnie, choć nie bez ironii – to wiedziałby, że nie jestem typem lizusa, a skoro mnie pan nie zna, to proszę nie wyciągać daleko idących wniosków. Byłabym zobowiązana. – Uśmiechnęła się sarkastycznie. 

– Charakterna – stwierdził mimochodem.

– Owszem – przytaknęła Klara. – Co z panem Wysockim? – zapytała powtórnie, nie chcąc, by rozmowa zanadto oddaliła się od meritum.

– Jest właśnie przygotowywany do operacji. Wystąpiły powikłania – poinformował, zdążywszy już odejść parę kroków, co było wyraźnym sygnałem, że się spieszy. – Hubert pojechał odwieźć swoją mamę do domu, powinien niedługo być, ale my nie możemy już dłużej czekać. 

Lekarz ledwie zdążył odejść, a Wysocki zjawił się na oddziale. Gdyby przyjechał dosłownie minutę prędzej, prawdopodobnie zdążyliby się minąć i od tamtego lekarza usłyszałby informacje o stanie swojego ojca. Minął Klarę, rozmawiającą na korytarzu z pielęgniarką, i chyba nawet ich nie zauważył, po czym z impetem otworzył przesuwne drzwi i wszedł do sali, w której jeszcze do niedawna leżał jego ojciec.

Zastawszy puste łóżko, równie nagle, targany emocjami, wybiegł z sali i oparł się o ścianę na korytarzu. A właściwie – zderzył się z nią, wpadając na nią, jakby była niezauważoną wcześniej przeszkodą przerastającą jego możliwości albo tym przysłowiowym, symbolicznym murem, którego nie da się przebić głową. Widok, który zastał, oznaczał jedno: stało się coś złego. Wysocki brał pod uwagę również to najgorsze. A nie było go przecież tylko niecałą godzinę! Odwiózł mamę do domu, dopilnował, żeby – tak, jak mu obiecała – zjadła kolację i położyła się spać i wrócił. Tylko tyle. Zdążył jeszcze zapewnić ją, że na pewno wszystkiego dopilnuje i od razu da jej znać o każdej zmianie stanu zdrowia ojca. A teraz? Co miał jej powiedzieć?

Może powinien wrócić wcześniej? Może w ogóle nie powinien się stamtąd ruszać? Uparł się, by odwieźć panią Irenę, swoją matkę, do domu, mimo że ona przecież nie chciała. Z policzkiem przylgniętym do ściany, której chłód dawał mu nieznaczne ukojenie, szlochał. Tak po prostu. Nie umiał poradzić sobie z emocjami, miał wyrzuty sumienia, choć jego lekarski rozsądek podpowiadał mu, że przecież zapewne i tak, nawet będąc na miejscu, nie mógłby niczego zmienić. W tym stanie nie poznawał nawet samego siebie. Ciążył na nim natłok emocji – załamanie, okropna, przytłaczająca bezsilność i złość – na siebie, na los, na wszystko.

– Panie doktorze – Klara przez chwilę obserwowała Wysockiego, po czym podeszła do niego i delikatnie położyła dłoń na jego ramieniu – spokojnie. Pana ojciec jest operowany.

– Powikłania? – Odwrócił się i spojrzał na nią.

– Tak. Pęknięcie przegrody międzykomorowej, niestety.

– Cholera! – Wysocki ruszył przed siebie.

– Nie może pan tam wejść. – Klara wyprzedziła go i stanęła przed nim, zagradzając mu drogę. – Do niczego pan się tam nie przyda, oni sobie poradzą.

– Ale to jest mój ojciec! Ja muszę...

– Nie! – Klara stanowczo weszła mu w słowo. – Nie tylko pan nie musi, ale też i nie może. Pana ojciec jest dobrych rękach, naprawdę.

– To co mogę zrobić? – zapytał, jakby sam nie był lekarzem i nie znał odpowiedzi na to pytanie. Był bezradny, zagubiony i wyraźnie sobie z tym wszystkim nie radził. Potrzebował wsparcia.

– Nic – odpowiedziała twardo Klara. – Nic pan nie może teraz zrobić! Trwa operacja. Jestem pewna, że oni zrobią wszystko, co w ich mocy, żeby pomóc pana ojcu. Musi im pan zaufać! – Chwyciła go za ramię i delikatnie pokierowała w stronę stojącego przy ścianie rzędu krzeseł. – Kawy? – zapytała, popychając go lekko, by usiadł na jednym z nich. – Albo nie, może lepsza będzie woda, co? Powinien się pan uspokoić, a nie ładować w siebie kofeinę – odpowiedziała sobie sama.

– Kawa – wtrącił Wysocki. – Jednak kawa. Długa noc przede mną.

– Dobrze, szefie – zaaprobowała Klara. – Zaraz wracam.

Wracając z kubkiem obiecanej kawy, uświadomiła sobie, że właśnie widziała zupełnie inne oblicze Wysockiego. Nie był już silnym facetem, tylko bezbronny, załamany i... ludzki. Zawsze jawił się jako ktoś, kto może wszystko i na kogo nie działają żadne ograniczenia. On, Hubert Wysocki, zasłużony chirurg, nigdy nie wahał się iść po swoje, czasem nie licząc się z innymi, i zawsze był pewny siebie, nieustępliwy i hardy. A teraz? Teraz siedział na szpitalnym korytarzu i nie do końca radził sobie z sytuacją, która go spotkała i ze swoimi emocjami. Takie załamanie, oczywiście, nie było niczym złym ani wstydliwym, ale po prostu niepodobne do niego, bo on zazwyczaj zachowywał się tak, jakby nic go nie wzruszało, nie wzbudzało w nim emocji, a jeśli już – to potrafił stłumić je na tyle, by nie musieć ich uzewnętrzniać. Teraz to był zupełnie inny człowiek! Tylko wyglądem przypominał tego Wysockiego, którego znała.

– Voilà! – Podała mu jeden z dwóch parujących kubków, które przyniosła.

– Dziękuję – odparł, upijając łyk. – Wygłupiłem się, co? 

Podczas nieobecność Klary, najwidoczniej, udało mu się nieco okiełznać swoje emocje. Zebrał w sobie wszystkie siły, by już więcej nie pokazywać, że się przejmuje, że wstrząsnęło nim to, co się stało i że najzwyczajniej w świecie się boi. Opanował się, bo przecież musiał być twardy – bo kto, jak nie on?

– Nie musi pan być ze stali, panie doktorze – powiedziała, gdy ten odwrócił głowę w drugą stronę, by otrzeć łzę, która – wykorzystawszy ułamek sekundy, kiedy nie skupiał wszystkich swoich sił, by trzymać siebie samego w ryzach – brutalnie wydarła się spod powieki. – Naprawdę pan nie musi –powtórzyła spokojnie. – Ani pańska reakcja, ani łzy nie są czymś, czego należy się wstydzić. Naprawdę. Nie trzeba dusić wszystkiego w sobie. Nawet, jeśli jest się twardo stąpającym po ziemi, silnym facetem i świetnym chirurgiem.

– Boję się – mruknął, patrząc przed siebie. – Wiem, że powinienem trzymać fason, ale naprawdę się boję. Rozumie pani? Ja się boję! Ja! – zaśmiał się kpiąco, kręcąc przecząco głową, jakby sam nie mógł w to uwierzyć.

– To nic złego – powiedziała łagodnie.

– Nie wybaczę sobie, jeśli coś mu się stanie. Nie wybaczę. – Odłożył kubek na puste krzesło obok i skrył twarz w dłoniach.

– Przecież doskonale pan wie, że cokolwiek się wydarzy, to nie będzie pana wina.

– Wie pani... Jeśli mój ojciec teraz umrze, stracę jedną z dwóch bliskich mi osób, które mi zostały. Naprawdę. Ja tak właściwie to mam tylko ich, to moja jedyna rodzina, nie mam żony, dzieci, nawet rodzeństwa. Mam tylko ich, a tak rzadko ich widuję, mimo że mieszkają w tym samym mieście. Czy to nie jest chore? – zapytał retorycznie. – Jest! Jest chore – odpowiedział sam sobie. – Może mogłem mu jakoś pomóc? Zadbać, przypomnieć o badaniach, lekach, nie wiem, cokolwiek? Może teraz nie walczyłby o życie. Jestem lekarzem. Szkoda tylko, że przejmuję się wszystkimi moimi pacjentami, tylko nie najbliższymi osobami. A nie mam ich zbyt wielu...

– Niech się pan nie obwinia. – Musiała przyznać, że poruszyło ją to, co przed chwilą usłyszała, i tylko taką odpowiedź zdołała z siebie wykrzesać.

– Dlaczego nie?

– Bo to nie jest pana wina. A poza tym, tak pan ojcu nie pomoże.

– Teraz w ogóle nie mogę mu pomóc. Ale może mogłem mu pomóc wcześniej. Zawiodłem go. Zawiodłem moją matkę. A przede wszystkim zawiodłem samego siebie.

– To nie jest pana wina – powtórzyła jeszcze, chcąc utwierdzić go w tym przekonaniu, choć zdawała sobie sprawę, że robi to na próżno.

– Ale to nie chodzi tylko o tę sytuację. Czasem sobie myślę, że jestem okropnym egoistą, któremu praca przysłoniła wszystko inne. Przez całe życie dążyłem tylko do tego, by być najlepszym, by coś znaczyć. I może i znaczę. Dla innych. Ale co z tego? Dla siebie nie znaczę nic. Gdyby nie ten chory pęd, może zrobiłbym kilkadziesiąt operacji mniej, może miałbym mniej pieniędzy, ale przynajmniej miałbym rodzinę. A ja z niej zrezygnowałem. I może miałbym czas, żeby odwiedzić rodziców, wypić z nimi kawę albo zjeść obiad. Wie pani, ile razy mnie zapraszali i ile razy odmówiłem, bo praca? Bo szpital, bo pacjenci, bo operacje? Przegrałem swoje życie. – Płakał. Teraz już naprawdę płakał. Aż dziwne, że tak otworzył się przed swoją uczennicą i podwładną. Ba, już sam fakt, że zrobił to przed kimkolwiek, był do niego niepodobny, przecież on zawsze był twardy i gruboskórny.

– No ale chyba się pan jeszcze nigdzie nie wybiera, prawda? – Spojrzała na niego znacząco. – Jeszcze panu trochę czasu na tym padole łez zostało, więc chyba za wcześnie na takie drastyczne osądy, co?

– Może i zostało. Ale swoich błędów i tak już nie naprawię. Nie cofnę czasu.

– No nie. Na przeszłość nie ma pan wpływu. Ale na przyszłość już tak.

– Ale moje życie już się nie zmieni. Nie będę już miał, nie wiem, dzieci, żony...

– Oj, no bez przesady! Naprawdę chciałby pan mieć pod swoim dachem jakiegoś rozkapryszonego, zbuntowanego nastolatka? Nie wystarczą panu rozkapryszeni i zbuntowani młodzi lekarze? – odparła, by nieco go pocieszyć.

– No, racja, to jest mała namiastka, przyznaję. – Wysocki uśmiechnął się lekko, lecz po chwili spochmurniał. – Ale to nadal nie to samo – przyznał. – To takie dziwne, że musi się wydarzyć coś złego, żeby człowiek zrozumiał, co jest w życiu ważne i że nie składa się ono tylko z pracy. Szkoda, że w takich okolicznościach to sobie uświadomiłem. I szkoda, że teraz, a nie jakieś dwadzieścia pięć lat temu. 

– No takie już to nasze życie przewrotne – westchnęła, odtwarzając w głowie sceny z własnej przeszłości, które również idealnie do tej tezy pasowały. – Ale podobno samotność jest ceną wielkości¹ – dodała pocieszająco.

– Tylko, że tę wielkość można różnie pojmować.

– Oj, no nie wmówi mi pan, że to, co pan robi, nie daje panu satysfakcji. – Klara przyjrzała mu się badawczo.

– Ba, pewnie, że daje. Ale czasem taka satysfakcja przestaje wystarczać.

Klara nie za bardzo wiedziała, co na to odpowiedzieć. Była jeszcze za młoda, by móc to stwierdzić z autopsji, ale to, co powiedział jej Wysocki, zszokowało ją bardzo. Nie tylko to, że w ogóle rozmawia z nią o takich osobistych sprawach, ale to, że on, naczelny pracoholik, nagle zaczął tęsknić za rodziną. Co, jeśli ona kiedyś też zacznie, a teraz przegapi swoją młodość, spędzając ją na sali operacyjnej?

– Jesteś młoda. Nie zmarnuj tego. Nie daj sobie wmówić, że praca wystarczy. Bo nie wystarczy. I nigdy nie zastąpi rodziny, miłości, ciepła – ciągnął dalej. – Boże, jaki ja byłem głupi! Znaczy głupi to jestem nadal. Kiedyś byłem młody i głupi, a teraz – tylko głupi.

– Dlaczego? – wyrwało jej się. – Przepraszam – profilaktycznie dodała chwilę później. – Nie powinnam.

– Nie, spokojnie. Nic się nie stało. – Kąciki ust Wysockiego nieznacznie uniosły sie w górę. – Po prostu... mogłem mieć rodzinę. Swoją rodzinę. A jej nie mam. Z własnej woli jestem sam.

– A chciałby pan mieć?

– Wtedy, kiedy mogłem, nie. Absolutnie nie. Uważałem, że to nie dla mnie, że się do tego nie nadaję, że utrudni mi to pracę, rozwój kariery. A teraz... Teraz tak cholernie tego żałuję! Owszem, odniosłem sporo sukcesów w pracy, zrobiłem tę swoją pieprzoną karierę, ale co mi z tego? Co mi z tego, skoro jestem sam? Skoro nie mam czasu dla jedynych bliskich mi osób? Skoro nie mam nawet z kim podzielić się swoimi sukcesami?

– Wie pan, nie jestem dobrym psychoterapeutą... znaczy, w ogóle nim nie jestem... Ale może faktycznie jeszcze nie jest za późno? – Klara uśmiechnęła się ciepło.

– Obawiam się, że jest – westchnął.

– Nie wiem, co się stało i nie będę taka wścibska, nie będę pytać, ale cokolwiek by to nie było, proszę siebie nie skreślać. Niech pan da sobie szansę.

– Do czego? Nie cofnę czasu o te cholerne dwadzieścia pięć lat.

A co się wtedy stało? Czemu akurat dwadzieścia pięć?, pomyślała Klara, ledwo powstrzymując się przed wypowiedzeniem tego na głos. Uznała, że byłoby to wtrącaniem się w jego prywatne życie. A przecież był jej przełożonym, od niego zależała też i jej kariera, wolała więc utrzymywać z nim dobre stosunki i nie przekraczać tej cienkiej granicy.

– Może powinien pan przestać tkwić w przeszłości. Wtedy może się okazać, że kolejne lata panu przelecą przez palce – powiedziała, choć w pewnym sensie była to hipokryzja, bo ona sama nie do końca potrafiła wcielić tego w swoje życie. 

– Tylko, że ja... ja nie mam wizji swojej przyszłości.

– To chyba najwyższy czas, żeby się nad tym zastanowić.

– No, może – zastanowił się Wysocki.

– Trzymam kciuki za pana ojca. I za pana, oczywiście, też. Jakby co, to będę na oddziale. 

– Posiedzi pani jeszcze ze mną? – poprosił, gdy Klara wstała już ze swojego miejsca. – Muszę powiedzieć mamie, ale chyba nie mam jeszcze odwagi. I chyba... nie chcę być sam. Cholera! Przepraszam panią, że się tak mazgaję. Ale...

– Nie ma problemu. Czasem trzeba.

– Ale ja nigdy...

– No, to zawsze musi być ten pierwszy raz. – Uśmiechnęła się ciepło. Rzeczywiście zrobiło jej się go żal. Tak po prostu, zwyczajnie, po ludzku żal.

– Też mi argument.

– Zawsze jakiś, nie?

*

Łukasz wszedł do mieszkania, powiesił kurtkę, ściągnął buty i udał się do salonu, włączając po drodze światło. Już niedługo jego powroty do domu i w ogóle jego życie będzie wyglądać inaczej. Cieszył się, bo przecież zawsze przyjemniej mieć kogoś bliskiego obok siebie, ale z drugiej strony też bał się o to, jak sobie poradzi. Pogodzenie rodziny z pracą w jego sytuacji nie będzie takie proste. Ale musiał sobie dać radę, innego wyjścia, niestety, nie było. Musiał.

Zrobił sobie kolację – a właściwie wyciągnął resztki wczorajszej, i jedząc, myślał o tym, co go czeka. Już nie o wzniosłych, emocjonalnych sprawach, ale o rzeczach raczej prozaicznych, banalnych – jak ta, że jutro mają przywieźć meble, pojutrze ma odebrać samochód z warsztatu, musi kupić jeszcze przynajmniej jeden komplet pościeli i w ogóle przydałoby się zrobić jakieś większe zakupy, bo lodówka zaczyna świecić pustkami. Do tego jeszcze, rzecz jasna, praca, więc ciężko będzie mu pogodzić te wszystkie obowiązki. I te aktualne, i te, które dopiero się pojawią. Wprawdzie, mógł poprosić o pomoc kogoś z rodziny, ale postanowił, że zmierzy się z tym sam, udowadniając i sobie, i innym, że jest odpowiedzialny i że wreszcie dorósł.

Włożył pusty talerz, sztućce i trzy brudne szklanki, których nie zdążył wcześniej sprzątnąć, do zmywarki, sprawiając, że na kuchennych blatach nie zalegały już żadne zbędne przedmioty. Był sam, więc także samemu musiał dbać o porządek, nie mógł na nikogo zrzucić ani obowiązku sprzątania, ani winy za ewentualny bałagan.

Usiadł przy szklanym stoliku na przeciwko telewizora, który przy okazji, machinalnie włączył, ale tylko po to, by zagłuszyć tę niezręczną, głuchą ciszę, tak bardzo drażniącą zmysł słuchu. Nie zamierzał niczego oglądać. Z półki ściągnął laptopa, miał w planach nadrobić towarzyskie zaległości – w końcu miał w tym mieście swoich dawnych znajomych i przyjaciół i właśnie nadszedł czas na to, by odnowić kontakty, które może nie zostały całkowicie zerwane, ale jednak nieco rozluźnione przez dzielącą ich odległość, a przecież nie mógł żyć tylko pracą i swoimi problemami. 

Najpierw jednak musiał wykonać pewien telefon – obiecał, że zadzwoni. Numer znał na pamięć, wybierał go zbyt często, by móc zapomnieć bądź pomylić choć jedną cyfrę. Rozmówca odebrał szybko – widocznie, czekał na telefon. Skądinąd, bardzo słusznie – przecież ta rozmowa była zaplanowana, można było powiedzieć, że odbywała się cyklicznie, co wieczór.

– Tak, kochanie – odezwał się do słuchawki – wszystko już przygotowane. Też się cieszę, że już niedługo się zobaczymy.

¹Samotność jest ceną wielkości i nie ma od tego ucieczki /Waldemar Łysiak/